Stary Rynek

Centralnym punktem zabytkowej dzielnicy staromiejskiej na 1. brzegu Warty jest Stary Rynek, założ. 1253 na planie kwadratu. Większość domów z XV w., spalonych w 1945 starannie odbud. w d. stylu. Ich fasady pochodzą z XVI—XVIII w., w sieniach pozostałości gotyckie. Po zach. stronie rynku pałac Działyńskich z końca XVIII w. W XIX w. ważne ognisko kultury, obec. siedziba instytutów naukowych. Naprzeciw klasycystyczny odwach 1784, obok budynek d. wagi miejskiej, rozebrany 1890, odbud. 1960. Pod nr 91 empirowy pałac Mielżyńskich pocz. XIX w., odbud. od fundamentów. Najważniejszy zabytek Starego Rynku ratusz załóż, w końcu XIII w. (zachowane wczesnogotydrie piwnice), odbud. 1550—55 w stylu renesansu północno-włoskiego przez J. B. Quadro i kilkakrotnie restaur. Ciekawa fasada wsch. z półkolistymi arkadami i otwartą loggią. I piętro Sala Odrodzenia 1555, jedno z najcenniejszych wnętrz renesansowych po pn. stronie Alp. W ratuszu Muzeum Historyczne m. Poznania. Po pd. stronie ratusza domki budnicze 1535 z podcieniami na słupach piaskowcowych. Obok pręgierz 1535 i barokowa fontanna Prozerpiny 1766. Na Starym Rynku pod nr 45 ciekawe Muzeum Instrumentów Muzycznych, jedyne w kraju. Na pd. od Starego Rynku kość. farny zbud. 1651—1705, jedna z najwspanialszych budowli barokowych w Polsce o bogatym wyposażeniu wnętrza. Do kościoła przylega barokowy gmach d. kolegium jezuickiego z 1 poi. XVIII w., w 1806 mieszkał w nim Napoleon. Opodal przy ul. Wrocławskiej fragment muru obronnego ze strzelnicami.